Pochodzenie i dystrybucja
Wszystkie z 67 lub tak znanych gatunków słonecznika pochodzą zarówno z Ameryki Północnej, jak i Środkowej, od Meksyku po Kanadę, a każda odmiana ma swój własny naturalny zasięg. Rodzaj słoneczników (bot. Helianthus) należy do rodziny słoneczników (bot. Asteraceae) i jest szczególnie popularny ze względu na jaskrawożółte, wielopłaszczyznowe główki kwiatowe.
przeczytaj także
- Te wieloletnie słoneczniki są odporne - wybór odmian
- Odporne i trwałe: byliny słonecznikowe
- Kiedy najlepiej sadzić słoneczniki?
Wygląd i postawa
Słoneczniki wieloletnie tworzą liczne, wzniesione i raczej cienkie łodygi, na których osadzają się liczne kwiaty. Wysokość wzrostu różni się w zależności od gatunku i odmiany - podczas gdy niektóre gatunki wieloletnie mogą osiągać wysokość do 300 cm, inne osiągają wysokość od 100 do 120 cm. Jednak typowa jest podkładka silnie rozgałęziona i zagęszczona, z której u większości gatunków wyrastają dalsze pędy. Słoneczniki wieloletnie zwykle zbierają się i tworzą mniej lub bardziej liczne rozłody.
posługiwać się
Wszystkie rodzaje wieloletnich słoneczników są cennymi roślinami paszowymi dla pszczół i innych owadów, nawet jeśli są to często sterylne rasy hybrydowe. W zależności od wysokości i szerokości wzrostu, niektóre gatunki doskonale nadają się do nasadzeń obszarowych, podczas gdy inne są bardziej efektywne jako solitaires. Rośliny kwitnące zdobią mieszane lub czyste byliny lub rabaty, mogą służyć jako obramowanie, osłona prywatności lub jako nasadzenie na skraju drewna. Jasnożółte kwiaty wyglądają szczególnie charakterystycznie jako roślina w tle przed innymi bylinami z kwiatami niebieskimi, fioletowymi lub czerwonymi, takimi jak delphinium, pokrzywa indyjska lub pachnąca, tojad mocny, krwawnik pospolity, chryzantemy lub astry. Nisko rosnące odmiany można również uprawiać w doniczkach i dlatego można je również znaleźć na balkonie lub tarasie.
odchodzi
W zależności od rodzaju i odmiany liście słonecznika wieloletniego mają różny wygląd. Najpowszechniejsza forma jest taka sama jak u gatunków jednorocznych: ząbkowane lub całe, jajowate i duże liście z szorstkim spodem. Istnieją jednak inne kształty, takie jak wąskie liście słonecznika o liściach wierzby. U niektórych gatunków liście znajdują się tylko u podstawy łodygi, u innych jest rozłożone na całej łodydze. Wszystkie letnie kwiaty są letnie zielone.
Kwitnie i okres kwitnienia
Kwiaty wieloletniego słonecznika wieloletniego są podobne do kwiatów gatunku jednorocznego, ale kwiaty cytrynowego do złotożółtego promienia są zwykle znacznie mniejsze. Jednak odmiany wieloletnie rozwijają nie tylko jeden, ale bardzo liczne kwiaty. Mogą one mieć prostą strukturę - z charakterystycznym ciemniejszym środkiem - ale także wypełnione do połowy lub wypełnione. Większość odmian kwitnie późnym latem między sierpniem a wrześniem, ale niektóre pokazują swój blask aż do pierwszych przymrozków w październiku lub nawet listopadzie.
owoc
Słoneczniki wieloletnie, podobnie jak ich roczni krewniacy, również wytwarzają jadalne nasiona słonecznika. Jednak nie dotyczy to wszystkich gatunków, ponieważ wiele odmian jest sterylnych i dlatego nie rozwija owoców ani nasion.
Toksyczność
Wszystkie gatunki Helianthus są nietoksyczne.
Która lokalizacja jest odpowiednia?
Słoneczniki wieloletnie najpiękniej kwitną w miejscach słonecznych, ciepłych i osłoniętych. W przypadku tych roślin obowiązuje zasada: im więcej słońca, tym lepiej - jeśli jest za ciemno, tworzy się tylko kilka kwiatów.
ziemia
Słoneczniki wieloletnie na ogół dobrze się czują w miejscu o bogatej w składniki odżywcze, próchnicznej, piaszczysto-gliniastej i przepuszczalnej glebie ogrodowej, o ile nie jest ona zbyt ciężka i ma pH od obojętnego do zasadowego. Jednak różne gatunki mają różne preferencje co do wilgotności podłoża: niektórzy wolą raczej suchą glebę, podczas gdy inni wolą świeżą lub umiarkowanie wilgotną. Jednak wszystkie gatunki dość dobrze znoszą suszę.
Sadzenie / siew
Możesz sadzić młode rośliny na parapecie od późnej zimy i sadzić je w łóżku po lodowych świętych. Nasiona kiełkują dość nieregularnie w temperaturze około 20 stopni Celsjusza w ciągu siedmiu do 21 dni. Konieczne jest przestrzeganie zalecanej odległości sadzenia zarówno dla roślin uprawianych samodzielnie, jak i sadzonek - wynosi ona od 80 do 100 centymetrów, w zależności od gatunku i odmiany. Wymieszaj urobek z dużą ilością kompostu, a następnie energicznie podlewaj świeżo posadzone byliny. Wskazane jest również zakopanie prętów wsporczych, aby wysokie łodygi nie załamały się ani nie złamały.
Podlewanie i nawożenie
Słoneczniki wieloletnie są dość odporne na suszę, ale nie należy pozwalać im wyschnąć. Zapewnij im dużo wody, szczególnie podczas gorącej i suchej fazy, ale unikaj zamoczenia, a nawet zamoczenia. Nawożenie nawozami mineralnymi lub bogatymi w azot nie ma większego sensu, ponieważ ma to negatywny wpływ na kwitnienie. Zamiast tego zapewnij bylinom dużo kompostu wczesną wiosną i po raz drugi w czerwcu.
Dobrze pokrój wieloletni słonecznik
Ponieważ niektóre odmiany lubią się wysiewać, należy jak najszybciej usunąć martwe łodygi. Ma to również tę zaletę, że cięcie wywołuje dłuższą fazę kwitnienia. Niektóre gatunki należy również ścinać blisko ziemi jesienią lub wiosną, ponieważ ponownie wykiełkują z kłączy.
Propaguj wieloletni słonecznik
Słoneczniki wieloletnie są łatwe w rozmnażaniu zarówno przez nasiona, jak i sadzonki ścinane wczesnym latem. Ponadto kępiaste rosnące rośliny należy rozdzielać co około trzy do pięciu lat - służy to głównie do odmłodzenia ich i zapewnienia bujnych kwiatów.
Zimą
Słoneczniki wieloletnie są mrozoodporne, ale w zimnych porach roku należy je chronić przed mrozem osłoną w postaci chrustu lub podobnego. Kłącza - organy zimujące byliny - znajdują się bardzo blisko powierzchni ziemi i dlatego są zagrożone przez przymrozki.
Choroby i szkodniki
Słoneczniki wieloletnie to solidne rośliny ogrodowe, rzadko atakowane przez choroby lub szkodniki. Mączniak prawdziwy może stanowić problem, zwłaszcza u gatunków o dużych liściach.
Porady
Ponadto zawsze głodne ślimaki zachwycają soczystymi liśćmi młodych roślin. Dlatego ważna jest ochrona ślimaków.
Gatunki i odmiany
W przeciwieństwie do jednorocznych gatunków słonecznika Helianthus annuus i Helianthus uniflorus, słonecznik wieloletni jest wieloletnim przedstawicielem tego atrakcyjnego rodzaju roślin kwitnących. Nie jest to jednak jeden gatunek, ponieważ istnieje wiele różnych odmian dostępnych w przydomowym ogrodzie. Nawet jeśli różnią się wieloma cechami zewnętrznymi, wszystkie imponują bogatym i długotrwałym bukietem kwiatów. Szczególnie popularne są następujące typy:
Bylina słonecznikowa (bot. Helianthus atrorubens)
Ten rozłożysty i krzaczasty rosnący gatunek tworzy kwiatostany o wysokości do 180 centymetrów i szerokości do 100 centymetrów. Misy kwiatowe o średnicy ponad dziesięciu centymetrów zachwycają widza jasnożółtym stosem od początku sierpnia do września. Helianthus atrorubens należy sadzić w grupach maksymalnie po dwie rośliny na metr kwadratowy w ogrodzie i jest szczególnie przydatny do sadzenia większych otwartych przestrzeni, a także brzegów rabat i drzew. Możesz również wspaniale wykorzystać długie łodygi do kompozycji kwiatowych - na przykład w wazonie. Szczególnie piękne odmiany to na przykład:
- „Giganteus”: imponujący, szeroko rozpowszechniony, sterylny
- „Monarch”: wzrost krzaczasty, kępy, sterylny, obficie kwitnący
Słonecznik wąskolistny (bot. Helianthus decapetalus)
Jest to prawdopodobnie najbardziej uprawiany gatunek słonecznika. Helianthus decapetalus imponuje gęstym, kępiastym wzrostem, łodygami kwiatowymi o wysokości do 180 cm i główkami kwiatowymi mierzącymi średnio dwanaście centymetrów. Posadź gatunek na glebie bogatej w próchnicę, niezbyt suchej. Najpiękniejsze odmiany do ogrodu to:
- 'Capenoch Star': do 180 cm wysokości, wzniesiony pokrój, jasnożółte kwiaty, rozłogi
- „Loddon Gold”: złocistożółte, wypełnione kule kwiatowe o wysokości do 140 centymetrów
- 'Meteor': półpełne, płytkowate kwiaty z ciemniejszym środkiem, do 180 centymetrów wysokości
- „Soleil d'Or”: duże, ciemnożółte, podwójne kule kwiatowe o wysokości do 160 centymetrów
- 'Triomphe de Gand': duże, jasnożółte kwiaty w kształcie talerzy z ciemniejszym środkiem, do 150 centymetrów wysokości
Słonecznik olbrzymi (bot. Helianthus giganteus)
Największy gatunek słonecznika rozwija główki kwiatowe do 300 cm wysokości i zakwita dopiero pod koniec września, aż do pierwszych przymrozków. Posadź gatunek rozmnażający się licznymi rozłogami, z dużą przestrzenią - zaleca się maksymalnie jedną roślinę na metr kwadratowy. Jedną z najpiękniejszych odmian jest „Sheila's Sunshine” o jasnych, kremowych kwiatostanach.
Słonecznik drobnokwiatowy lub drobnogłowy (bot. Helianthus microcephalus)
Gatunek ten rośnie luźno rozgałęziony i - w przeciwieństwie do innych wieloletnich słoneczników - nie ma tendencji do zarastania. Tworzy drobne, ale bardzo liczne kwiaty, które kwitną od sierpnia do września. Gatunek potrzebuje gleb bogatych w składniki pokarmowe, próchnicznych i raczej świeżej. Tutaj również istnieje wiele interesujących odmian dla ogrodnika:
- 'Anne': cytrynowożółte kwiaty z czerwonymi końcówkami, niezwykle szerokimi płatkami, kwitnienie zaczyna się już w lipcu
- 'Carine': bardzo jasne, delikatne żółte kwiaty, obfite kwitnienie, długotrwałe kwitnienie, do 180 cm wysokości
- `` Lemon Queen '': cytrynowożółte, bardzo bujne i trwałe kwiaty, do 180 centymetrów wysokości
Słonecznik włochaty (bot. Helianthus mollis)
W okresie od sierpnia do września słonecznik owłosiony - zawdzięcza swoją nazwę grubemu włosowi na łodydze i liściach - urzeka licznymi, wielopromieniowymi, jasnożółtymi kwiatostanami. Gatunek osiąga wysokość do 120 cm i tworzy gęste kępy. Posadź je w dobrze przepuszczalnej i raczej suchej lub świeżej glebie.
Słonecznik wierzbolistny (bot. Helianthus salicifolius var. Orgyalis)
Słonecznik o liściach wierzby, który dorasta do 300 cm wysokości - czasami nazywany długością sążniową ze względu na wysoki wzrost - jest uprawiany głównie ze względu na charakterystyczne, ciemnozielone liście. Ponadto liść ozdobny wykazuje liczne małe, jasnożółte kwiatostany od września do pierwszych przymrozków. Atrakcyjny samotny krzew dorastający do 200 cm szerokości najlepiej czuje się w próchnicznej, raczej suchej glebie.
Topinambur (bot. Helianthus tuberosus, również bulwa indyjska)
Niektórzy mogą znać topinambur z dobrze zaopatrzonego supermarketu, ponieważ brązowawa bulwa jest bardzo zdrowym warzywem zimowym. Mniej jednak wiadomo, że są to bulwy z gatunku słonecznika. Helianthus tuberosus, znany również jako bulwa indyjska, dorasta do 300 centymetrów i kwitnie z jasnożółtymi kwiatostanami od września do listopada. Jak wszystkie słoneczniki, jest bardzo przyjazny pszczołom i preferuje raczej wilgotną, ale dobrze przepuszczalną glebę.
